Fue todo

Dat was het dan... Vanuit Nederland schrijf ik dit laatste deel van mijn verslagenreeks en ik moet zeggen dat me dat een dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant is het heel gezellig om iedereen weer te spreken en de leuke dingen weer op te pakken, aan de andere kant vond ik het jammer om Zuid-Amerika te verlaten. Wat trouwens ook mijn doel was, dus dat komt dan wel weer goed uit.

Dat waren voorlopig weer genoeg clichés. Jullie hebben nog een beschrijving van de laatste dagen in Ancón/Lima te goed, net als mijn terugreis. Die trouwens niet zo spannend was hoor.

Na het vorige verslag heb ik, zoals verwacht, veel tijd doorgebracht aan het strand. Dat was ook wel logisch, want met temperaturen boven de 25C en verder weinig activiteiten in de buurt kies je daar snel voor. Die dagen bestonden vooral uit opstaan, heerlijk ontbijten (zat bij de B&B inbegrepen uiteraard), luieren, nog meer luieren en verse vis eten. De vis werd namelijk letterlijk voor onze neus binnengebracht, zodat wij deze nog verser dan vers op konden eten. 's Avonds was er door de Peruaanse gewoontes veel minder mogelijk in het dorp, zodat die altijd heel rustig verliepen. Meer dan een enkele Pisco Sour (opnieuw) werd er niet gedronken.

Ondanks deze woest aantrekkelijke dagbesteding, hebben Mylou en ik deze week ook nog wel iets ondernomen. Naast een middagbezoekje aan de plaatselijke markt (wat een troep!), zijn we ook naar 5000 (!) jaar oude ruïnes van Caral geweest. Dit is dus nog ouder dan de pyramides in Egypte. Echter, omdat dit nog niet zo lang geleden ontdekt is, weten nog maar weinig toeristen ervan. Het was dus ook een hele toer om daar te geraken. Maar na 2,5 uur reizen met bus, taxi en de benenwagen stonden we dan eindelijk aan de poort van het park. In het park, dat heel erg mooi ligt in een woestijnlandschap, konden we helemaal alleen alles zien wat men tot nu toe had ontdekt. De (spaanstalige) gids vertelde ons dat ongeveer 25% van de ruïnes zijn blootgelegd tot op heden. Mijn idee is dat, wanneer dit naar 50-60% gaat, het een grotere en belangrijkere attractie gaat worden dan het 500 jaar oude Machu Picchu.

Na deze invulling van de vrijdag was er nog maar één dag over in Peru. De zaterdag inderdaad. Om nog zoveel mogelijk te genieten van alles wat Peru rijk is, hebben we de hele dag... aan het strand gelegen. En de dag afgesloten met een lekkere Pisco Sour. En nog één.

Zondagochtend vroeg werden we gewekt om, na een opnieuw overheerlijk ontbijt van Kris en Raquel, naar het vliegveld te gaan. Mylou zou om 10.30 al vliegen naar La Paz en dus stonden we al vroeg op het vliegveld. Na de uitzwaaiplechtigheid, die mij ook een naar gevoel bracht, had ik nog eventjes de tijd in Lima. Met eventjes bedoel ik een uur of 11. Ik vloog namelijk pas om 21.15 naar Nederland. Dus ik heb die zondag mijn koffers naar een locker gebracht en ben lekker de stad in gegaan. Nou is Lima niet een stad om lekker in rond te slenteren (als je slagader je lief is tenminste), dus moest ik wel even opletten. Een taxi vond ik zonde van het geld (en je weet maar nooit wat voor iemand dat is), dus moest ik het goede stadsbusje zien te vinden. Na wat heen en weer vragen vond ik deze en zat ik binnen het uur aan de andere kant van Lima. Daar heb ik nog lekker voetbal gekeken en wat gegeten. Toen ben ik rustig teruggegaan, heb nog wat winkels bekeken en voor ik wist zat de dag er op.

Wat dus ook het einde van mijn tijd in Zuid-Amerika betekende. Na een hele verrassende ontmoeting met een huisgenoot uit Cusco op het vliegveld, ben ik dus om 21.00 aan boord gegaan van vlucht KL 744 naar Amsterdam. Op naar de sneeuw en de kou.

Zodoende zit ik dus nu hier in Nederland mijn afsluitende verslag te typen. Een verslag dat ik afsluit door te zeggen dat ik een werkelijk fantastische tijd heb gehad en het zo weer zou doen. Ik wil ook iedereen die zelf in de mogelijkheid is om zoiets te doen dit zeker aanraden en als ik je ergens mee kan helpen doe ik dat graag. Ik ben toch een klein beetje een ambassadeur van het werelddeel geworden. En helemaal van Uruguay...

Hartelijk dank voor het lezen nogmaals en ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen!

Wie weet tot een volgende serie...

Cerca del fin

‘Het duurt even, maar dan heb je ook wat...' Het is alweer bijna twee weken geleden dat jullie via deze weg iets van mij gehoord hebben. En dat is te lang blijkbaar, gezien alle verzoekjes tot een nieuw verslag die ik de afgelopen dagen heb gehad. Sorry. Ik zal proberen er een fantastisch verslag uit te persen deze keer. Ook omdat het wel eens het laatste vanuit Zuid-Amerika kan zijn.

Daar denk ik alleen liever nog niet aan. Zeker niet omdat ik deze week heerlijk in het zonnetje doorbreng aan de kust, vlakbij hoofdstad Lima. Voordat ik hierheen vloog heb ik echter ook nog wel het één en ander in Cusco meegemaakt:

De week na mijn vorige verslag was, zoals ook in dat verslag beschreven, een wat drukkere week dan normaal. Dat kwam door de lessen Spaans die ik in de ochtend volgde. Naast ietsje drukker (druk kon je het nog niet noemen), was de week ook erg nat. Het leek alsof de natuur pas toen in de gaten kreeg dat het regenseizoen normaal gesproken al lang gaande is. Mijn broek, schoenen en benen hadden daar 's middags dikwijls tot kniehoogte onder te lijden. Vanwege een ernstig gebrek aan waterafvoer verandert de hoofdweg, die ik hoe dan ook over moest steken, binnen 20 minuten namelijk in een rivier waar de TROS graag een boot op zou sturen.

Tussen de buien door ben ik die week onder meer naar een plaatselijk straatfeest geweest. Heilige X werd namelijk in één van de gemeenschappen vereerd die dag. Op dit feest, dat overdag plaatsvindt, wordt vooral veel gedanst in gekke kleding en houdt men ervan om dode baby-lama's op de rug mee te slepen. Erg gezellig dus. Tip: koop voor 50 centimos (15 cent) een lekker stuk watermeloen om de ervaring compleet te maken.

Mijn allereerste (en tevens laatste) hele weekend in Cusco zelf heb ik erg relaxed doorgebracht. Zaterdagochtend zijn we met vier man een kijkje wezen nemen in de Tempel van de zon. Het regende die dag toch... Het meest opvallende aan deze tempel is de kunst die het herbergt. Er hangen veel schilderijen die het verhaal van de kruisiging van Jezus vertellen. Alleen wel met een Peruaans sausje. Toeschouwers hebben namelijk nogal eens een typische Inca-hoed op of komen aanrijden op een lama. Weet daarbij dat de Inca's rond de 16e eeuw leefden. De zaterdagmiddag heb ik vorige week doorgebracht in een fantastische jacuzzi. Na lang zoeken vonden we namelijk een hotel waar je voor 7 euro één uur lang kon genieten van dit kleine subtropische hoogtepuntje. Neem daarbij dat de Peruanen niet op twee uurtjes meer of minder kijken en de middag werd uiterst ontspannend. 's Avonds hebben we, net als de avond ervoor, tot diep in de nacht een salsafeestje gehad.

Zondagochtend had ik de sterke behoefte aan rust, koffie en voetbal. Een normale zondagochtend dus. Ik vond deze ingrediënten in de hoogste Irish Pub ter wereld. Hier heb ik lekker een potje voetbal gekeken. Door het toch wel grote tijdsverschil is hier in Peru na al het Europese voetbal nog een halve dag over. Die heb ik zondag besteed door naar de grootste markt van Cusco te gaan. Het was erg leuk om te zien dat hier werkelijk alles verkocht wordt. Van varkenshoofden tot plasma-tv's en van keukengerei tot regenjacks. Alles.

Na het rustige weekend begon voor mij de laatste week in Cusco. Hierin heb ik nog een aantal dingen gedaan, die ik nog graag zou doen voor ik de langst bewoonde stad van Zuid-Amerika zou verlaten. Dinsdag ben ik met mijn huisgenote de bergen ingewandeld om het beeld van Jezus, dat uitkijkt over de stad, een bezoek te brengen. Voordeel daarbij is dat wanneer je daar bent, je dus ook over de stad uitkijkt. En ik kan je zeggen: Jezus heeft een waanzinnig uitzicht.
Ook heb ik Cuy gegeten. Wat - schrik niet - cavia betekent in het Spaans. Voor de mensen die deze typische Peruaanse specialiteit ook eens willen proberen: doe het niet. Hoewel het vlees niet vies is (wat ik kon vinden heb ik opgegeten), is het heel apart om een dier waarvan je de vorm nog ziet leeg te schrapen op zoek naar een zeldzaam stukje vlees.

Met een dooie cavia in mijn maag ben ik de dag erop (woensdag) de bergen ingegaan. Met twee anderen (een Nederlandse en mijn Amerikaanse huisgenote) heb ik namelijk geklommen en getokkeld. Geklommen staat hier voor het trotseren van een 400 meter hoge rots en tokkelen staat voor het verlaten van deze rots via vijf gespannen lijnen. Op sommige punten erg spannend, maar vooral erg gaaf.

De donderdag die volgde was alweer mijn laatste hele dag in Cusco. Die heb ik gebruikt om afscheid te nemen van iedereen op school en vooral van de kinderen in het centrum waar ik werkte. Als dank voor hun gastvrijheid heb ik ze mijn Nederlands elftal-shirt (met groet!) cadeau gedaan. Daar tegenover heb ik ze wel gevraagd om hun naam te schrijven op mijn shirt van Peru. Zodoende heb ik nu een prachtig shirt in mijn koffer met een mooie herinnering aan een fantastische tijd. Een tijd die ik in stijl heb afgesloten door een leuk bezoek te brengen aan de bekendste discotheek van Cusco: Mama Africa. Vraag me ook niet waarom die zo heet.
Sinds vrijdag zit ik nu dus in Ancón, net boven Lima. Daar geniet ik met Mylou van een heerlijk weekje aan het strand. Gisteren hebben we Lima bezocht. Deze hoofdstad is, naast dat het op sommige punten erg mooi is, vooral het toonbeeld van armoede. De mensen die er wonen, wonen vooral in huisjes van golfplaten en hout. Voordeel voor hun is wel dat het nooit regent. Echt nooit. Ook heb ik de gevangenis gezien waar Joran de komen jaren verblijft. Althans, dat hoop ik.

De plannen voor deze laatste week bestaan vooral uit het bezoeken van het strand met eventueel een uitstapje hier en daar. Hoe het precies verlopen is, zal ik jullie in mijn laatste verslag nog beschrijven. Dat is vast beloofd.

Andermaal heel erg bedankt voor het lezen en tot het volgende (en laatste) verslag! Of voor degenen die ik daarvoor al spreek of zie:

Hasta Luego!

El Milagro Machu Picchu

Hallo allemaal, weer een berichtje van mijn kant. Hoewel ik jullie eigenlijk al afgelopen maandag op de hoogte wilde stellen van mijn belevenissen, is het moment nu dan eindelijk gekomen. Zoals een deel van jullie al wel weet (en sommigen misschien ook niet), ben ik afgelopen weekend naar wereldwonder Machu Picchu geweest. En ik kan zeggen dat ‘men' dat met recht een wereldwonder noemt. Maar zoals gebruikelijk eerst een update van de week die aan het weekend vooraf ging.

Aan het begin van de week had ik besloten dat ik toch wel even wat gas terug moest nemen. Eén dag naar een bar is leuk, twee ook, maar elke dag afsluiten met een aantal cocktails vond ik toch wel een beetje teveel van het goede worden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben afgelopen week een avond thuisgebleven. De rest van de avonden heb ik mij vooral verdiept in de Peruaanse cultuur. Dit betekent vooral het eten van Cerviche (rauwe vis), Alpaca (biefstuk van de lama) en het drinken van Pisco Sour. Vanwege het grote aantal Brazilianen hier (zij hebben zomervakantie) moest ik natuurlijk ook wat van die cultuur meepikken. Dit werd Caipirinha.
Ik vind namelijk wel dat ik een goede maaltijd verdien, na mijn werkdag als vrijwilliger. Daarover gesproken, vorige week ben ik begonnen met het geven van Engelse les. En ik vind het jammer. Jammer dat ik daar niet eerder mee begonnen ben. Met gemiddeld een groepje van vijf kinderen ben ik nu elke dag een uur bezig met het leren van basale Engelse woorden of zinnetjes. Afgelopen vrijdag resulteerde dat in het grote examen. De kinderen (of: kids) moesten die dag alles wat ze hadden geleerd ten toon spreiden tijdens dit examen. Ik denk alleen dat ik ze iets tè bang had gemaakt. Van de 5 kinderen, durfden er nog maar twee op te komen dagen. Deze presteerden trouwens wel prima.

De dag na dit examen ben ik dus naar Machu Picchu vertrokken. Samen met de Braziliaanse Juliana - die ik, hoewel ze heel aardig is, drie keer bijna uit frustratie van een berg af heb gegooid - had ik een tweedaagse trip geboekt. Zaterdag en zondag. De zaterdag bestond vooral uit reizen en relaxen in het dorp onder Machu Picchu. Na een bus- en treinreis van zo'n 4 uur was het namelijk mogelijk om in dit dorp een warmwaterbad te nemen in een spa van natuurlijk water. Na dit bad en een hapje eten zijn we vroeg naar bed gegaan, simpelweg omdat de ochtend erna de wekker om 4.40 zou gaan. En dat ging hij ook. Hierdoor stonden we zondag om 6.10 al met open mond naar de verloren stad Machu Picchu te kijken. Als deze te zien was tenminste. Vanwege het tijdstip lag het namelijk nog verstopt tussen de voorbij trekkende wolken. Een prachtig gezicht. Tijdens de tour wat later op de ochtend trok deze mist weg en was pas echt goed te zien hoe mooi dit gebied is. De foto's laten dit nog niet half zien. Foto's die ik nog niet kan uploaden trouwens. In totaal hebben we zo'n zes uur rondgelopen en ik heb werkelijk waar m'n ogen uitgekeken.

Toen we alles hadden gezien wat we wilden zien, zijn we als toetje ook nog naar beneden gelopen. Naar beneden lopen in deze betekent een wandeling van 1,5 terug naar het dorpje waar ons hotel zich bevond. Moe en mijzelf afvragend waarom ik niet gewoon de bus had genomen, besloot ik in dit dorp nog een massage te nemen alvorens de terugreis naar Cusco begon. Voor € 8,50 heeft een vrouw mij een uur lang bewerkt, zodat ik in ieder geval zonder spierpijn de trein weer in kon. Voor de lezer die nu met zijn of haar wenkbrauwen begint te fronsen: Happy endings kennen ze hier niet. Gelukkig niet. Zondagavond rond 23.00 was de trip weer voorbij.

Afgelopen maandag ben ik begonnen (of eigenlijk heb ik een herstart gemaakt) met het volgen van Spaanse les. Hierdoor ben ik nu, in plaats van alleen de middag, de hele dag druk. En voor één week is dat best wel lekker. Daarbij leer ik er ook weer wat Spaans bij. Ook nooit weg.
Voor zover ik nu weet was dit mijn laatste echte weekendtrip tijdens deze reis. Dit weekend ga ik de stad Cusco maar eens wat beter leren kennen en wat inkopen doen op de spotgoedkope markt. En het weekend daarop vlieg ik naar Lima om daar de laatste negen dagen van deze trip heerlijk aan het strand door te brengen. Maar als ik weer genoeg stof heb om over te schrijven, zal ik uiteraard nog wel een verslagje posten.

Tot dan, en bedankt voor het lezen (en reageren)!

Hasta luego!

Mi primera semana como un voluntario

Jullie hebben het alweer een week zonder mij moeten doen en eigenlijk vind ik dat te lang. Toch wilde ik wachten met een nieuw verslag tot na dit weekend, omdat er weer een mooie trip gepland stond. Voor ik daarover en over de week die eraan voorafging wat meer ga vertellen, wil ik eerst mijn maag bedanken. Zonder medewerking van dit orgaan was het afgelopen weekend heel anders verlopen kan ik je zeggen.

Het belangrijkste van de afgelopen week was natuurlijk mijn eerste stap als buitenlandse vrijwilliger, uiteindelijk de reden waarom ik naar Cusco ben gevlogen. Mijn eerste werkdag was afgelopen dinsdag. Alhoewel, van een echte werk’dag’ kun je niet spreken. Het is namelijk de bedoeling dat ik mij om 16.00 (!) meld en rond 19.00 zit het werk er voor mij weer op. Op de genoemde dinsdag werd ik meteen in het diepe gegooid. Samen met mijn Belgische collega belandde ik in een centrum waar kinderen zich normaal gesproken na school melden om wat te leren, te spelen of huiswerk te maken. Thuis hebben ze daar geen ruimte voor omdat de meeste huizen in deze wijk te klein zijn om in te spelen, laat staan om vriendjes te ontvangen. Wat ons het meest verbaasde was dat er in dit centrum nog minder structuur bestond dan binnen het bestuur van Ajax. Iedereen deed maar wat en de vrouw die het centrum runt, leek daar niet echt om te malen.

Wij wel. Dus hadden we voor de dag erna bedacht dat er toch echt structuur moest komen, omdat het werk voor ons anders ook niet veel anders zou voorstellen dan ‘tikker’ zijn of net doen alsof de kinderen je heel hard geraakt hebben met de bal. Het eerste wapenfeit in dezen was het ontwerpen van een kalender (in het Spaans: horario). Samen met de kinderen heb ik woensdag heel januari in kaart gebracht. Op deze kalender kunnen nu de activiteiten worden geplaatst en teruggezien voor deze hele maand. Donderdag werden de touwtjes nog wat strakker aangetrokken door een namenlijst. Op deze lijst moet iedereen die binnenkomt zich melden, zodat wij een klein beetje een idee krijgen wie er wel en wie er niet vaak komt. Naast deze zaken heb ik natuurlijk ook veel met de kinderen gespeeld en gepraat. En ik moet toegeven dat ik dat erg leuk heb gevonden deze week. Hoewel het erg intensief is om 3 uur Spaans te praten (deze week begin ik met wat Engelse les voor de oudere kinderen), geeft het wel veel voldoening.

Omdat ik naast het vrijwilligerswerk nog wel een enkel uurtje aan tijd over heb, heb ik ook veel sociale activiteiten ondernomen afgelopen week. Dit bestond echter vooral uit het proeven van de lokale cocktail (Pisco Sour), het drinken van nog een glas Pisco Sour, lekker eten, dansen en de stad verkennen. Erg gezellig, vooral omdat ik de ochtend erna niet om 7.00 door een alarm word wakker geschreeuwd. Wat verder nog de moeite waard is te vertellen over afgelopen week is het bezoek van Moritz. Misschien kennen jullie hem nog uit een verslag over mijn tijd in Buenos Aires. Deze vriendelijke, doch wat rare Zwitser kwam woensdag even op de Peruaanse koffie (lees: Pisco Sour). Hij is met een rondreis bezig en vond het wel leuk om ook aan deze kant van Zuid-Amerika wat ervaringen te delen. Vond ik ook wel.

Dan nu naar afgelopen weekend. Met de Australiër Matt en de Braziliaanse Juliana ben ik naar Lake Titicaca (of: Lago Titikaka) geweest. Dit is het grootste meer van Zuid-Amerika (en hoogste meer ter wereld) en is gelegen in het zuidoosten van Peru, tegen de Boliviaanse grens. Via de talenschool hadden we deze trip geboekt, en diezelfde talenschool was al binnen het uur de kop van jut. We moesten namelijk ruim zeven uur doorbrengen in een bus (tot zover geen verassing voor ons), die van ellende bijna uit elkaar viel. Een fikse teleurstelling na de ervaringen met bussen, die ik in tangoland had opgedaan. Wat bleek nu, de busreis had slechts 15 Sol gekost. Dat is omgerekend nog geen 5 euro.

Toch kwamen we vrijdagavond, na een lange rit dwars door de Andes (eerste plus voor mijn maag), aan in Puno. Het hotel dat daar op ons wachtte was uitstekend. Na een lekkere douche om het angstzweet kwijt te raken, heb ik mijn ogen voor een lange tijd dicht gedaan. De ochtend erna werd ik om 6.30 wakker gebeld, zodat ik samen met mijn reisgenoten op tijd klaar stond om het meer te bestieren. Eerst hebben we een, veel te toeristisch, drijvend eiland bezocht, waar mensen nog leven van visvangst en het riet dat daar groeit. Ze hebben wel zonnepanelen en tv, maar dat is bijzaak.

Na dit onzinbezoekje begon de trip echt. Ruim drie uur langen moesten we, in een heel degelijk bootje, de golven van het meer trotseren. Tot mijn verbazing, ging dit prima (tweede plus voor mijn maag). Eenmaal aangekomen op een echt authentiek eiland, werden we voorgesteld aan de plaatselijke familie waar we de nacht bij zouden doorbrengen. Dit was fantastisch, want er werd in totaal drie keer voor ons gekookt (lunch, diner & ontbijt), en de vriendelijkheid straalde van deze mensen af. Na een bezoekje aan de tempel bovenop het eiland, wat geen kattenpis is op 4000 meter, en het genoemde diner, hebben we de hele avond met de kinderen gespeeld. Vooral het feit dat de schapen telkens om Matt (Mèèèt) riepen deed ze in de broek plassen van het lachen. Deze kinderen zijn trouwens, hoewel ze heel afgezonderd wonen, niet dom of onderontwikkeld. De twaalfjarige Enok sprak namelijk, naast Quechua en Spaans, ook al wat woorden Engels.

Zondagochtend vroeg vertrokken we weer bij het gezin, geleid door moeder Emiliana, om naar het tweede eiland te gaan dat midden op dit meer ligt. Hoewel de complete groep van 13 man lekker geslapen had en goed had ontbeten, zaten zij net als ik niet echt lekker op de boot. Hoe dit kwam? De utilitaire voorzieningen op het eiland waren niet precies zoals wij het gewend waren (derde plus voor mijn maag). Een klein boodschapje doen ging wel, maar voor de ‘kar vol’ was geen voorziening. Na wat grappen over het kustplaatsje Puno (in het Engels Poo-no) hebben we het tweede eiland door een wandeling verkend. Heel anders dan het schitterende eerste eiland was het niet. Wat wel schitterend was, was de lunch die we voorgeschoteld kregen. En die lunch was niet alleen verrukkelijk door het feit dat naast dit ‘restaurant’ een soort van moderne toilet stond. De forel die ik daar heb gegeten, was beter dan ik ooit gehad heb. Dit kwam omdat deze vers uit het meer komen en niet lang bewaard kunnen worden. De koelkast kennen ze namelijk nog niet.

Na opnieuw een bootreis van drie uur (met een mooi uitzicht op Bolivia), waarop bestemming Puno werd omgedoopt tot Pu-si – of Pussy -, hebben we nog gegeten in dit stadje met twee Amerikanen. Om 21.30 vertrokken we met de bus terug naar Cusco. Als een verschil tussen dag en nacht (niet alleen letterlijk) voelde deze reis. Een perfecte semi-cama bus bracht ons binnen 6,5 uur in Cusco. Om 4.30 in de nacht heb ik daar mijn bed opgezocht. Moe, maar voldaan.

Zo dadelijk begin ik aan mijn tweede week als vrijwilliger. Ik hoop dat de lol die ik daarin heb zich doorzet en dat het opnieuw een mooie week wordt. Ik vind het trouwens nog steeds erg leuk om reactie te krijgen, dus ga daar vooral mee door!

Tot het volgende verslag!

Estoy en Cusco, Peru. Una cuidad muy alta...

Goedemorgen, of eigenlijk: goedemiddag. Zoals de titel van dit verslag al aangeeft ben ik op dit moment in Cusco, een stad in centraal Peru. Het is hier 6 uur vroeger dan bij jullie, wat betekent dat ik niet meer in hetzelfde dagdeel als jullie zal leven de komende maand. Een probleem? Lijkt me niet. In dit verslag zal ik de laatste dagen in Argentinië (en ook Uruguay) voorbij laten komen, net als mijn reis van Buenos Aires naar Cusco.

Na het laatste verslag dat ik typte, heb ik nog een kleine week in Buenos Aires doorgebracht. In die week heb ik, vooral met Mylou (de rest van de groep vrienden was inmiddels al vertrokken), de dingen gedaan die nog gedaan moesten worden en de dingen die zo leuk waren dat het nog maar een keer gedaan moest worden. Te beginnen met de dinsdag. Op die dag hadden we het plan om de toeristenbus te bestijgen, om zo op een snelle manier alle leuke plekjes nogmaals aan te doen en wat souvenirs te kopen. Eerlijk is eerlijk: voor mij was het vooral de bedoeling om La Boca nog een keer te bezoeken en een stadiontour te volgen. Echter, deze bus is nogal populair in Buenos Aires. Wat heet: Er stond een rij van honderden (!) meters voor het bureautje waar de tickets gekocht konden worden. En omdat er veel te weinig bussen waren, hadden we misschien om 17.00 een keer op de bus gekund. Veel te laat natuurlijk. Flexibel als wij Hollanders zijn, hebben we het die maandag over een ander boeg gegooid en zijn we zaken gaan regelen voor de rest van de week. Met als belangrijkste 'zaak' een retourticket naar Colonia, Uruguay.

Als vaste volgers van mijn blog weten jullie namelijk dat Uruguay tijdens mijn eerste bezoek mijn hart gestolen heeft. En als het dan mogelijk blijkt om een dagje (1 uur met de boot) heen en weer te gaan naar een stadje met geschiedenis, mooi weer, veel strand en de mogelijkheid om een scooter te huren, zou ik wel achterlijk zijn geweest om dat voorbij te laten gaan. Woensdag zijn we dus inderdaad gegaan en opnieuw heeft het 'Zwitserland van Latijns Amerika' mij niet teleurgesteld. Het was een perfecte dag met zon, zee (eigenlijk rivier), strand en een scootertje dat ons overal bracht. Na een kannetje sangría werd de dag in stijl afgesloten.

De twee dagen erna ben ik nog naar La Boca geweest, hebben we nog wat gedronken in het pittoreske San Telmo en hebben we als afscheid (samen met huisgenoot Joachim) gelunched bij één van de bekendste parilla's (BBQ-restaurants) in Argentinië.

Toen de zaterdag van het afscheid zich aandiende, was ik op z'n zachtst gezegd niet blij. Het is niet moeilijk voor te stellen dat na een maand die bijna perfect was, het niet leuk wakker worden is, wetende dat het de laatste dag op die plek is. Maar toch, na een heerlijk ontbijt dat ik als afscheidscadeau van Mylou kreeg, ben ik toch echt op de bus naar het vliegveld gestapt. Toen al met weemoed. Zaterdagavond ben ik naar Lima, de hoofdstad van Peru, gevlogen. Hoewel ik twee uur moest wachten op mijn vervoer naar het hotel, verliep deze reis prima. Ik heb zelfs nieuwjaar (año nuevo) gevierd met een Australiër (die mij zonder schuld zolang deed wachten) en met uitzicht op prachtig vuurwerk. De volgende dag vlogen wij samen naar Cusco. Althans, dat dacht ik. Na een hoop gedoe op het vliegveld, bleek dat ik een andere vlucht, van een half uur eerder, had en ik daarom niet op de passagierslijst stond. Wel logisch. Aan het begin van de eerste middag van 2012 ben ik aangekomen in Cusco, waar ik werd opgevangen door een hele leuke vrouw en in een mooi appartement ben geplaatst.

Zij adviseerde mij meteen te gaan slapen om mijn lichaam te laten wennen aan de hoogte. 3600 meter merk je namelijk wel. Wel jammer dat ik zo hoog ben, en nog steeds geen snowboard onder kan binden zonder daar stevige krassen op te maken. Toen ik in de avond wat ging eten met dezelfde Australiër (hij heet Mat Hardy) had ik nog wat last van kortademigheid en hoofdpijn. Maar dit went. Vandaag ben ik op school om instructies te krijgen voor de komende weken van vrijwilligerswerk en een stadstour. Het gaat nu echt beginnen hier. Ik hoop dat het net zo leuk wordt als Argentinië, al acht ik de kans daarop klein. Maar leuk zal het worden.

Hasta luego!

Navidad en verano

Beste allemaal,

Ik hoop dat jullie leuke kerstdagen hebben gehad. Ik in ieder geval wel. Ik zal daar zo wat uitgebreider over schrijven, maar niet voor ik jullie heb bedankt voor alle leuke reacties die ik nog steeds krijg. Ik vind het erg leuk om te zien dat jullie mijn verslagen waarderen!

Dan terug naar de kerst, of eigenlijk naar de week ervoor. In die week ben ik namelijk voor het eerst in mijn leven naar een tangoshow geweest. En ook meteen voor de laatste keer. Ik heb namelijk nog steeds het idee dat ik (teveel) geld heb betaald voor iets wat me totaal niet kon boeien. De man die zong kon aardig zingen, de paren die dansten konden goed dansen en de man die tapdanste met een touwen met balletjes kon dat zelfs heel erg goed, maar het totaal was vrij slaapverwekkend. Misschien kwam dit ook omdat het alles plaatsvond in een mooi aangekleed, maar donker keldertje. Jammer, maar ik weet nu in ieder geval wel dat niet alles dat typisch is voor Buenos Aires ook meteen leuk is.

De rest van de week voor kerst ben ik vooral bezig geweest met het kopen van cadeau's. Naast afspraken over het diner, hadden we namelijk ook afspraken gemaakt over cadeau's. Iedereen zou een kleinigheidje kopen voor de ander, wat betekende dat ik 3 cadeautjes moest kopen. Dat is nog knap lastig als je iemand slechts 3 tot 4 weken kent. Na drie middagen dwalen door de stad lukte dat dan toch. Net op tijd, want ik had nog precies één avond over om inkopen te doen voor diner. En die avond was hard nodig.

Van mijn huisbaas hadden we namelijk toestemming gekregen om in onze tuin (met gebruik van de BBQ) een groots diner te hebben. Tegen de Argentijnse traditie in hadden we besloten dit op Eerste Kerstdag te doen. Het is hier veel gebruikelijker om kerst op kerstavond te vieren. Eerste Kerstdag stelt hier weinig voor, en Tweede Kerstdag kennen ze hier natuurlijk al helemaalniet. Maar dat mag geen verrassing zijn.

Toen alle inkopen achter de rug waren kon het echte kerstfeest dus beginnen. Op kerstavond wilde ik graag eens naar een kerkdienst in een katholiek land. Met de hele groep (Mylou, Debra, Thomas en mijn Oostenrijkse huisgenoot Joachim) hebben we er een bezocht in San Telmo, een wijk naast de wijk waarin ik woon. De dienst was goed te begrijpen, maar niet heel anders dan in Nederland. Dat laatste moest ik wel van Mylou horen, aangezien ik al 10 jaar niet meer naar een kerkdienst ben geweest. Na de dienst hebben we lekker gegeten in een restaurant op de hoek, waarna om 0.00 precies het feestgedruis onverwacht losbarstte. Niemand had verwacht dat kerst hier gevierd wordt als oud en nieuw, met al het vuurwerk en de gelukswensen die daarbij horen. Dat het vuurwerk hier niet bepaald met een veiligheidsbril wordt afgestoken, hebben jullie misschien wel in de krant kunnen lezen. Omdat je plaatselijke tradities niet zomaar aan de kant kan schuiven, hebben we toen nog maar een flesje wijn opengetrokken en tot midden in de nacht wat gekletst.

Eerste kerstag begon daarom voor mij pas tegen de middag. Dit was helemaal niet erg, omdat we pas rond vier uur in de middag hadden afsgesproken om aan het diner te beginnen. Toen iedereen rond die tijd binnen kwam druppelen, had ik mij al wel snel van mijn taak gekwijt, door de fruitsalade klaar te maken voordat iemand mij voor voeten kon lopen. Na een paar vers gemaakte sangría's als openingsdrankje, hebben we ons buikje rond gegeten aan onder meer verse pompoensoep, vis met aardappelsalade, gebakken aardappels met wortels en vooral aan de (door mijn Argentijnse huisbaas klaargemaakte) overheerlijke steaks. Mijn toetje en de drankjes tussendoor maakten het compleet. Het spreekwoordelijke toetje kwam in het feit dat Joachim goed gitaar kan spelen en er dus ook - live - kerstliedjes te horen waren.

Nadat de cadeau's waren uitgepakt, heb ik om half vier (!) 's nachts, en nog steeds gehuld in een korte broek en een t-shirt,het buitenlicht uit gedaan en was kerstmis voor mij voorbij. Anders, maar erg leuk. Maandag en gisteren heb ik vooral weer van de zon genoten en tussendoor nog even afscheid genomen van Debra, die weer naar San Francisco is vertrokken. Vandaag hebben Mylou en ik een ticket gekocht voor de boot naar Colonia. Een Uruguayaans oud stadje met mooie oude gebouwen. Maar stiekem gaan we er gewoon heen omdat daar wel strand is en hier niet. De rest van de week zal ik een beetje afscheid moeten gaan nemen van de op één na grootste spaanstalige stad te wereld. Zaterdag vertrekt namelijk mijn vlucht naar Peru. Het zal lastig worden, maar laat ik er nu nog maar niet bij stil staan.

Gracias por leer y un feliz nuevo año de Buenos Aires!

Cataratas de Iguazu

Afgelopen weekend was het weer raak. Er stond weer een spetterend hoogtepunt op het programma. Letterlijk. Afgelopen vrijdagmiddag ben ik namelijk voor 3 dagen naar het nationale park Iguazu vertrokken. De grootste trekpleister van dit park is zonder twijfel de 2700 meter lange muur van watervalllen tot wel tachtig meter hoog.

De groep reizigers waarmee ik dit natuurwonder zou gaan bekijken was dit weekend redelijk klein. Omdat Thomas later met zijn ouders naar Iguazu zal gaan en Moritz Buenos Aires heeft verlaten, bleven, naast ikzelf, Debra en Mylou over. Een weekend op stap met twee vrouwen dus. Gelukkig werd dit nog een beetje gematigd door het feit dat Debra in plaats van de bus, het vliegtuig nam. Maar toch, het was een wonderlijke ervaring.

De echte wonderlijke ervaring kwam echter natuurlijk pas in het park. Na een busreis van 18 uur door de nacht, kwamen Mylou en ik 's morgens vroeg aan in Puerto Iguazu. Daar stond Debra al klaar om meteen naar het park te gaan. Zo kon het dat we ons zaterdagochtend al stonden te vergapen aan water met een natuurlijke kracht, die ik nog nooit had gezien. Een halve dag was zeker nodig om de hersenen dit te laten verwerken. Gelukkig is dit aardig gelukt, want de vele foto's geven nog niet half weer hoe mooi en krachtig het werkelijk was. De zaterdagmiddag hebben we gebruikt om, in hetzelfde park, op zoek te gaan naar de waterval waarin gezwommen kon worden. Na een tip van mijn huisgenoot begonnen wij aan de 3,5 kilometer lange wandeling naar deze plek. Aan het eind van deze, redelijk saaie, wandeling kon inderdaad gezwommen worden. Na een heerlijke douche onder een waterval en de nodige foto's, moesten we aan het einde van de middag deze plek weer verlaten. Terug in het dorp hebben we nog wat gegeten en gedronken op deze fantastische dag.

De tweede, en laatste, dag in Iguazu begon al weer vroeg. Om 8.30 werd alweer koers gezet naar het park. We hebben de zondag vooral gebruikt om de watervallen vanaf een andere plaats te bekijken. In plaats van bovenaan de watervallen, bevonden wij ons zondag vooral op de hoogte van het tepletter slaande water. Met een wandeling over het eiland dat tussen de watervallen in ligt als hoogtepunt van de dag. Tegen het begin van de middag verlieten wij het park alweer. Aan de ene kant omdat Debra ruim op tijd voor haar vlucht wilde zijn, aan de andere kant omdat we hadden besloten het park te verlaten op een moment dat de watervallen ons nog fascineerden. Natuur heeft namelijk nou eenmaal de eigenschap om saai te worden. Dit werd zo voorkomen.

Zondagavond stapten Mylou en ik weer in de bus, voor een opnieuw comfortabele rit van 18 uur. Het begint bijna een cliché te worden, maar opnieuw nagenietend van een fantastisch weekend. Volgend weekend is het hier, net als bij jullie, kerstmis. Hoewel ik Buenos Aires een keer niet ga verlaten, zal dat ook weer een leuk weekend worden. Er staat namelijk een bezoek aan een katholieke nachtmis en een diner met 5 vrienden op het programma. Met kerst ben ik dus niet alleen...

Als laatste wil ik Gert, Annemiek, Jordi, Celeke en ieder ander die op vakantie gaat een fijne vakantie wensen.

Un día en Buenos Aires

Omdat ik op dit moment een loos uurtje heb, wat heel zeldzaam is voor mij deze maand, dacht ik dat het wel leuk is om jullie wat meer ter vertellen over mijn dagelijkse bezigheden hier. Ik heb natuurlijk al het één en ander beschreven over mijn uitstapjes (en er komt nog veel meer, geloof me!), maar nog weinig over mijn bezigheden op een 'normale' dag in Buenos Aires. Door Carlos Gardel terecht beschreven als 'La reina de la Plata'.

Iedere doordeweekse morgen moet ik mij om 9.00 melden op de talenschool. Deze school ligt op ongeveer een half uur reizen met de metro van mijn woonadres verwijderd. Gelukkig heb ik een hele aardige huisgenoot uit Oostenrijk, die iedere ochtend dezelfde route af moet leggen. Ik - en hij dus ook - ben dus iedere dag al voor 8.00 mijn bed uit. Hoewel vanwege de welbekende 'mañana-mañana-mentaliteit' de les steevast een kwartiertje later start, duurt deze alsnog ongeveer vier uur. Het scheelt dat ik de lessen erg leuk vind, want intensief is dat wel. Tussen de lessen door hebben we tweemaal een pauze van een kwartier, die vooral gebruikt worden om plannen te maken voor de middag of het weekend.

Als die middag dan ook daadwerkelijk is aangebroken, is het tijd voor lunch. Hoewel de samenstelling nog wel eens verandert, ga ik gemiddeld met een man of 4 naar een willekeurig restaurant om te genieten van de Argentijnse keuken. De keuken hier is een mix van veel Italiaans, wat Spaans en gerechten die je alleen op dit continent vindt. Perfect dus. Het is ook daarom dat ik elke dag warm lunch, ik kan de gerechten op de kaart namelijk nooit weerstaan.

Na het laatste slokje Quilmes en het betalen van de - meestal niet al te hoge - rekening, worden de gesmede plannen verwezenlijkt. Een greep uit de activiteiten van de afgelopen weken is: een bezoek aan de wijk La Boca, een bezoek aan de begraafplaats van Evita Peron, een bezoek aan een bekend museum (soms doe je wat voor een ander) of een fietstocht door het zonnige havengebied. In veel gevallen wordt dit afgesloten door een bezoek aan 'onze' stamkroeg.

Als ik dan, vaak rond 21.00, thuiskom warm ik nog wat soep op en maak ik mijn huiswerk. Om daarna in slaap te vallen met de gedacht dat de tijd hier voorbij vliegt. Helaas.

Vanavond zal dit anders zijn trouwens. Dan gaan we namelijk met een groep van zo'n 8 personen naar een Braziliaans feest in het centrum. Ik ga vooral omdat mijn Brazliaanse klasgenoot João vrijdag vertrekt en graag nog een drankje wilde doen. Dat zal vast weer een hele nieuwe ervaring worden. Eén van de vele.

Gracias por leer y hasta la proxima!

PS Vandaag hadden wij ook wat regen. Mag ik dat wel zeggen?