‘Het duurt even, maar dan heb je ook wat...' Het is alweer bijna twee weken geleden dat jullie via deze weg iets van mij gehoord hebben. En dat is te lang blijkbaar, gezien alle verzoekjes tot een nieuw verslag die ik de afgelopen dagen heb gehad. Sorry. Ik zal proberen er een fantastisch verslag uit te persen deze keer. Ook omdat het wel eens het laatste vanuit Zuid-Amerika kan zijn.

Daar denk ik alleen liever nog niet aan. Zeker niet omdat ik deze week heerlijk in het zonnetje doorbreng aan de kust, vlakbij hoofdstad Lima. Voordat ik hierheen vloog heb ik echter ook nog wel het één en ander in Cusco meegemaakt:

De week na mijn vorige verslag was, zoals ook in dat verslag beschreven, een wat drukkere week dan normaal. Dat kwam door de lessen Spaans die ik in de ochtend volgde. Naast ietsje drukker (druk kon je het nog niet noemen), was de week ook erg nat. Het leek alsof de natuur pas toen in de gaten kreeg dat het regenseizoen normaal gesproken al lang gaande is. Mijn broek, schoenen en benen hadden daar 's middags dikwijls tot kniehoogte onder te lijden. Vanwege een ernstig gebrek aan waterafvoer verandert de hoofdweg, die ik hoe dan ook over moest steken, binnen 20 minuten namelijk in een rivier waar de TROS graag een boot op zou sturen.

Tussen de buien door ben ik die week onder meer naar een plaatselijk straatfeest geweest. Heilige X werd namelijk in één van de gemeenschappen vereerd die dag. Op dit feest, dat overdag plaatsvindt, wordt vooral veel gedanst in gekke kleding en houdt men ervan om dode baby-lama's op de rug mee te slepen. Erg gezellig dus. Tip: koop voor 50 centimos (15 cent) een lekker stuk watermeloen om de ervaring compleet te maken.

Mijn allereerste (en tevens laatste) hele weekend in Cusco zelf heb ik erg relaxed doorgebracht. Zaterdagochtend zijn we met vier man een kijkje wezen nemen in de Tempel van de zon. Het regende die dag toch... Het meest opvallende aan deze tempel is de kunst die het herbergt. Er hangen veel schilderijen die het verhaal van de kruisiging van Jezus vertellen. Alleen wel met een Peruaans sausje. Toeschouwers hebben namelijk nogal eens een typische Inca-hoed op of komen aanrijden op een lama. Weet daarbij dat de Inca's rond de 16e eeuw leefden. De zaterdagmiddag heb ik vorige week doorgebracht in een fantastische jacuzzi. Na lang zoeken vonden we namelijk een hotel waar je voor 7 euro één uur lang kon genieten van dit kleine subtropische hoogtepuntje. Neem daarbij dat de Peruanen niet op twee uurtjes meer of minder kijken en de middag werd uiterst ontspannend. 's Avonds hebben we, net als de avond ervoor, tot diep in de nacht een salsafeestje gehad.

Zondagochtend had ik de sterke behoefte aan rust, koffie en voetbal. Een normale zondagochtend dus. Ik vond deze ingrediënten in de hoogste Irish Pub ter wereld. Hier heb ik lekker een potje voetbal gekeken. Door het toch wel grote tijdsverschil is hier in Peru na al het Europese voetbal nog een halve dag over. Die heb ik zondag besteed door naar de grootste markt van Cusco te gaan. Het was erg leuk om te zien dat hier werkelijk alles verkocht wordt. Van varkenshoofden tot plasma-tv's en van keukengerei tot regenjacks. Alles.

Na het rustige weekend begon voor mij de laatste week in Cusco. Hierin heb ik nog een aantal dingen gedaan, die ik nog graag zou doen voor ik de langst bewoonde stad van Zuid-Amerika zou verlaten. Dinsdag ben ik met mijn huisgenote de bergen ingewandeld om het beeld van Jezus, dat uitkijkt over de stad, een bezoek te brengen. Voordeel daarbij is dat wanneer je daar bent, je dus ook over de stad uitkijkt. En ik kan je zeggen: Jezus heeft een waanzinnig uitzicht.
Ook heb ik Cuy gegeten. Wat - schrik niet - cavia betekent in het Spaans. Voor de mensen die deze typische Peruaanse specialiteit ook eens willen proberen: doe het niet. Hoewel het vlees niet vies is (wat ik kon vinden heb ik opgegeten), is het heel apart om een dier waarvan je de vorm nog ziet leeg te schrapen op zoek naar een zeldzaam stukje vlees.

Met een dooie cavia in mijn maag ben ik de dag erop (woensdag) de bergen ingegaan. Met twee anderen (een Nederlandse en mijn Amerikaanse huisgenote) heb ik namelijk geklommen en getokkeld. Geklommen staat hier voor het trotseren van een 400 meter hoge rots en tokkelen staat voor het verlaten van deze rots via vijf gespannen lijnen. Op sommige punten erg spannend, maar vooral erg gaaf.

De donderdag die volgde was alweer mijn laatste hele dag in Cusco. Die heb ik gebruikt om afscheid te nemen van iedereen op school en vooral van de kinderen in het centrum waar ik werkte. Als dank voor hun gastvrijheid heb ik ze mijn Nederlands elftal-shirt (met groet!) cadeau gedaan. Daar tegenover heb ik ze wel gevraagd om hun naam te schrijven op mijn shirt van Peru. Zodoende heb ik nu een prachtig shirt in mijn koffer met een mooie herinnering aan een fantastische tijd. Een tijd die ik in stijl heb afgesloten door een leuk bezoek te brengen aan de bekendste discotheek van Cusco: Mama Africa. Vraag me ook niet waarom die zo heet.
Sinds vrijdag zit ik nu dus in Ancón, net boven Lima. Daar geniet ik met Mylou van een heerlijk weekje aan het strand. Gisteren hebben we Lima bezocht. Deze hoofdstad is, naast dat het op sommige punten erg mooi is, vooral het toonbeeld van armoede. De mensen die er wonen, wonen vooral in huisjes van golfplaten en hout. Voordeel voor hun is wel dat het nooit regent. Echt nooit. Ook heb ik de gevangenis gezien waar Joran de komen jaren verblijft. Althans, dat hoop ik.

De plannen voor deze laatste week bestaan vooral uit het bezoeken van het strand met eventueel een uitstapje hier en daar. Hoe het precies verlopen is, zal ik jullie in mijn laatste verslag nog beschrijven. Dat is vast beloofd.

Andermaal heel erg bedankt voor het lezen en tot het volgende (en laatste) verslag! Of voor degenen die ik daarvoor al spreek of zie:

Hasta Luego!