Afgelopen weekend was het weer raak. Er stond weer een spetterend hoogtepunt op het programma. Letterlijk. Afgelopen vrijdagmiddag ben ik namelijk voor 3 dagen naar het nationale park Iguazu vertrokken. De grootste trekpleister van dit park is zonder twijfel de 2700 meter lange muur van watervalllen tot wel tachtig meter hoog.

De groep reizigers waarmee ik dit natuurwonder zou gaan bekijken was dit weekend redelijk klein. Omdat Thomas later met zijn ouders naar Iguazu zal gaan en Moritz Buenos Aires heeft verlaten, bleven, naast ikzelf, Debra en Mylou over. Een weekend op stap met twee vrouwen dus. Gelukkig werd dit nog een beetje gematigd door het feit dat Debra in plaats van de bus, het vliegtuig nam. Maar toch, het was een wonderlijke ervaring.

De echte wonderlijke ervaring kwam echter natuurlijk pas in het park. Na een busreis van 18 uur door de nacht, kwamen Mylou en ik 's morgens vroeg aan in Puerto Iguazu. Daar stond Debra al klaar om meteen naar het park te gaan. Zo kon het dat we ons zaterdagochtend al stonden te vergapen aan water met een natuurlijke kracht, die ik nog nooit had gezien. Een halve dag was zeker nodig om de hersenen dit te laten verwerken. Gelukkig is dit aardig gelukt, want de vele foto's geven nog niet half weer hoe mooi en krachtig het werkelijk was. De zaterdagmiddag hebben we gebruikt om, in hetzelfde park, op zoek te gaan naar de waterval waarin gezwommen kon worden. Na een tip van mijn huisgenoot begonnen wij aan de 3,5 kilometer lange wandeling naar deze plek. Aan het eind van deze, redelijk saaie, wandeling kon inderdaad gezwommen worden. Na een heerlijke douche onder een waterval en de nodige foto's, moesten we aan het einde van de middag deze plek weer verlaten. Terug in het dorp hebben we nog wat gegeten en gedronken op deze fantastische dag.

De tweede, en laatste, dag in Iguazu begon al weer vroeg. Om 8.30 werd alweer koers gezet naar het park. We hebben de zondag vooral gebruikt om de watervallen vanaf een andere plaats te bekijken. In plaats van bovenaan de watervallen, bevonden wij ons zondag vooral op de hoogte van het tepletter slaande water. Met een wandeling over het eiland dat tussen de watervallen in ligt als hoogtepunt van de dag. Tegen het begin van de middag verlieten wij het park alweer. Aan de ene kant omdat Debra ruim op tijd voor haar vlucht wilde zijn, aan de andere kant omdat we hadden besloten het park te verlaten op een moment dat de watervallen ons nog fascineerden. Natuur heeft namelijk nou eenmaal de eigenschap om saai te worden. Dit werd zo voorkomen.

Zondagavond stapten Mylou en ik weer in de bus, voor een opnieuw comfortabele rit van 18 uur. Het begint bijna een cliché te worden, maar opnieuw nagenietend van een fantastisch weekend. Volgend weekend is het hier, net als bij jullie, kerstmis. Hoewel ik Buenos Aires een keer niet ga verlaten, zal dat ook weer een leuk weekend worden. Er staat namelijk een bezoek aan een katholieke nachtmis en een diner met 5 vrienden op het programma. Met kerst ben ik dus niet alleen...

Als laatste wil ik Gert, Annemiek, Jordi, Celeke en ieder ander die op vakantie gaat een fijne vakantie wensen.