Goedemorgen, of eigenlijk: goedemiddag. Zoals de titel van dit verslag al aangeeft ben ik op dit moment in Cusco, een stad in centraal Peru. Het is hier 6 uur vroeger dan bij jullie, wat betekent dat ik niet meer in hetzelfde dagdeel als jullie zal leven de komende maand. Een probleem? Lijkt me niet. In dit verslag zal ik de laatste dagen in Argentinië (en ook Uruguay) voorbij laten komen, net als mijn reis van Buenos Aires naar Cusco.

Na het laatste verslag dat ik typte, heb ik nog een kleine week in Buenos Aires doorgebracht. In die week heb ik, vooral met Mylou (de rest van de groep vrienden was inmiddels al vertrokken), de dingen gedaan die nog gedaan moesten worden en de dingen die zo leuk waren dat het nog maar een keer gedaan moest worden. Te beginnen met de dinsdag. Op die dag hadden we het plan om de toeristenbus te bestijgen, om zo op een snelle manier alle leuke plekjes nogmaals aan te doen en wat souvenirs te kopen. Eerlijk is eerlijk: voor mij was het vooral de bedoeling om La Boca nog een keer te bezoeken en een stadiontour te volgen. Echter, deze bus is nogal populair in Buenos Aires. Wat heet: Er stond een rij van honderden (!) meters voor het bureautje waar de tickets gekocht konden worden. En omdat er veel te weinig bussen waren, hadden we misschien om 17.00 een keer op de bus gekund. Veel te laat natuurlijk. Flexibel als wij Hollanders zijn, hebben we het die maandag over een ander boeg gegooid en zijn we zaken gaan regelen voor de rest van de week. Met als belangrijkste 'zaak' een retourticket naar Colonia, Uruguay.

Als vaste volgers van mijn blog weten jullie namelijk dat Uruguay tijdens mijn eerste bezoek mijn hart gestolen heeft. En als het dan mogelijk blijkt om een dagje (1 uur met de boot) heen en weer te gaan naar een stadje met geschiedenis, mooi weer, veel strand en de mogelijkheid om een scooter te huren, zou ik wel achterlijk zijn geweest om dat voorbij te laten gaan. Woensdag zijn we dus inderdaad gegaan en opnieuw heeft het 'Zwitserland van Latijns Amerika' mij niet teleurgesteld. Het was een perfecte dag met zon, zee (eigenlijk rivier), strand en een scootertje dat ons overal bracht. Na een kannetje sangría werd de dag in stijl afgesloten.

De twee dagen erna ben ik nog naar La Boca geweest, hebben we nog wat gedronken in het pittoreske San Telmo en hebben we als afscheid (samen met huisgenoot Joachim) gelunched bij één van de bekendste parilla's (BBQ-restaurants) in Argentinië.

Toen de zaterdag van het afscheid zich aandiende, was ik op z'n zachtst gezegd niet blij. Het is niet moeilijk voor te stellen dat na een maand die bijna perfect was, het niet leuk wakker worden is, wetende dat het de laatste dag op die plek is. Maar toch, na een heerlijk ontbijt dat ik als afscheidscadeau van Mylou kreeg, ben ik toch echt op de bus naar het vliegveld gestapt. Toen al met weemoed. Zaterdagavond ben ik naar Lima, de hoofdstad van Peru, gevlogen. Hoewel ik twee uur moest wachten op mijn vervoer naar het hotel, verliep deze reis prima. Ik heb zelfs nieuwjaar (año nuevo) gevierd met een Australiër (die mij zonder schuld zolang deed wachten) en met uitzicht op prachtig vuurwerk. De volgende dag vlogen wij samen naar Cusco. Althans, dat dacht ik. Na een hoop gedoe op het vliegveld, bleek dat ik een andere vlucht, van een half uur eerder, had en ik daarom niet op de passagierslijst stond. Wel logisch. Aan het begin van de eerste middag van 2012 ben ik aangekomen in Cusco, waar ik werd opgevangen door een hele leuke vrouw en in een mooi appartement ben geplaatst.

Zij adviseerde mij meteen te gaan slapen om mijn lichaam te laten wennen aan de hoogte. 3600 meter merk je namelijk wel. Wel jammer dat ik zo hoog ben, en nog steeds geen snowboard onder kan binden zonder daar stevige krassen op te maken. Toen ik in de avond wat ging eten met dezelfde Australiër (hij heet Mat Hardy) had ik nog wat last van kortademigheid en hoofdpijn. Maar dit went. Vandaag ben ik op school om instructies te krijgen voor de komende weken van vrijwilligerswerk en een stadstour. Het gaat nu echt beginnen hier. Ik hoop dat het net zo leuk wordt als Argentinië, al acht ik de kans daarop klein. Maar leuk zal het worden.

Hasta luego!