Dat was het dan... Vanuit Nederland schrijf ik dit laatste deel van mijn verslagenreeks en ik moet zeggen dat me dat een dubbel gevoel geeft. Aan de ene kant is het heel gezellig om iedereen weer te spreken en de leuke dingen weer op te pakken, aan de andere kant vond ik het jammer om Zuid-Amerika te verlaten. Wat trouwens ook mijn doel was, dus dat komt dan wel weer goed uit.

Dat waren voorlopig weer genoeg clichés. Jullie hebben nog een beschrijving van de laatste dagen in Ancón/Lima te goed, net als mijn terugreis. Die trouwens niet zo spannend was hoor.

Na het vorige verslag heb ik, zoals verwacht, veel tijd doorgebracht aan het strand. Dat was ook wel logisch, want met temperaturen boven de 25C en verder weinig activiteiten in de buurt kies je daar snel voor. Die dagen bestonden vooral uit opstaan, heerlijk ontbijten (zat bij de B&B inbegrepen uiteraard), luieren, nog meer luieren en verse vis eten. De vis werd namelijk letterlijk voor onze neus binnengebracht, zodat wij deze nog verser dan vers op konden eten. 's Avonds was er door de Peruaanse gewoontes veel minder mogelijk in het dorp, zodat die altijd heel rustig verliepen. Meer dan een enkele Pisco Sour (opnieuw) werd er niet gedronken.

Ondanks deze woest aantrekkelijke dagbesteding, hebben Mylou en ik deze week ook nog wel iets ondernomen. Naast een middagbezoekje aan de plaatselijke markt (wat een troep!), zijn we ook naar 5000 (!) jaar oude ruïnes van Caral geweest. Dit is dus nog ouder dan de pyramides in Egypte. Echter, omdat dit nog niet zo lang geleden ontdekt is, weten nog maar weinig toeristen ervan. Het was dus ook een hele toer om daar te geraken. Maar na 2,5 uur reizen met bus, taxi en de benenwagen stonden we dan eindelijk aan de poort van het park. In het park, dat heel erg mooi ligt in een woestijnlandschap, konden we helemaal alleen alles zien wat men tot nu toe had ontdekt. De (spaanstalige) gids vertelde ons dat ongeveer 25% van de ruïnes zijn blootgelegd tot op heden. Mijn idee is dat, wanneer dit naar 50-60% gaat, het een grotere en belangrijkere attractie gaat worden dan het 500 jaar oude Machu Picchu.

Na deze invulling van de vrijdag was er nog maar één dag over in Peru. De zaterdag inderdaad. Om nog zoveel mogelijk te genieten van alles wat Peru rijk is, hebben we de hele dag... aan het strand gelegen. En de dag afgesloten met een lekkere Pisco Sour. En nog één.

Zondagochtend vroeg werden we gewekt om, na een opnieuw overheerlijk ontbijt van Kris en Raquel, naar het vliegveld te gaan. Mylou zou om 10.30 al vliegen naar La Paz en dus stonden we al vroeg op het vliegveld. Na de uitzwaaiplechtigheid, die mij ook een naar gevoel bracht, had ik nog eventjes de tijd in Lima. Met eventjes bedoel ik een uur of 11. Ik vloog namelijk pas om 21.15 naar Nederland. Dus ik heb die zondag mijn koffers naar een locker gebracht en ben lekker de stad in gegaan. Nou is Lima niet een stad om lekker in rond te slenteren (als je slagader je lief is tenminste), dus moest ik wel even opletten. Een taxi vond ik zonde van het geld (en je weet maar nooit wat voor iemand dat is), dus moest ik het goede stadsbusje zien te vinden. Na wat heen en weer vragen vond ik deze en zat ik binnen het uur aan de andere kant van Lima. Daar heb ik nog lekker voetbal gekeken en wat gegeten. Toen ben ik rustig teruggegaan, heb nog wat winkels bekeken en voor ik wist zat de dag er op.

Wat dus ook het einde van mijn tijd in Zuid-Amerika betekende. Na een hele verrassende ontmoeting met een huisgenoot uit Cusco op het vliegveld, ben ik dus om 21.00 aan boord gegaan van vlucht KL 744 naar Amsterdam. Op naar de sneeuw en de kou.

Zodoende zit ik dus nu hier in Nederland mijn afsluitende verslag te typen. Een verslag dat ik afsluit door te zeggen dat ik een werkelijk fantastische tijd heb gehad en het zo weer zou doen. Ik wil ook iedereen die zelf in de mogelijkheid is om zoiets te doen dit zeker aanraden en als ik je ergens mee kan helpen doe ik dat graag. Ik ben toch een klein beetje een ambassadeur van het werelddeel geworden. En helemaal van Uruguay...

Hartelijk dank voor het lezen nogmaals en ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verhalen!

Wie weet tot een volgende serie...