Jullie hebben het alweer een week zonder mij moeten doen en eigenlijk vind ik dat te lang. Toch wilde ik wachten met een nieuw verslag tot na dit weekend, omdat er weer een mooie trip gepland stond. Voor ik daarover en over de week die eraan voorafging wat meer ga vertellen, wil ik eerst mijn maag bedanken. Zonder medewerking van dit orgaan was het afgelopen weekend heel anders verlopen kan ik je zeggen.

Het belangrijkste van de afgelopen week was natuurlijk mijn eerste stap als buitenlandse vrijwilliger, uiteindelijk de reden waarom ik naar Cusco ben gevlogen. Mijn eerste werkdag was afgelopen dinsdag. Alhoewel, van een echte werk’dag’ kun je niet spreken. Het is namelijk de bedoeling dat ik mij om 16.00 (!) meld en rond 19.00 zit het werk er voor mij weer op. Op de genoemde dinsdag werd ik meteen in het diepe gegooid. Samen met mijn Belgische collega belandde ik in een centrum waar kinderen zich normaal gesproken na school melden om wat te leren, te spelen of huiswerk te maken. Thuis hebben ze daar geen ruimte voor omdat de meeste huizen in deze wijk te klein zijn om in te spelen, laat staan om vriendjes te ontvangen. Wat ons het meest verbaasde was dat er in dit centrum nog minder structuur bestond dan binnen het bestuur van Ajax. Iedereen deed maar wat en de vrouw die het centrum runt, leek daar niet echt om te malen.

Wij wel. Dus hadden we voor de dag erna bedacht dat er toch echt structuur moest komen, omdat het werk voor ons anders ook niet veel anders zou voorstellen dan ‘tikker’ zijn of net doen alsof de kinderen je heel hard geraakt hebben met de bal. Het eerste wapenfeit in dezen was het ontwerpen van een kalender (in het Spaans: horario). Samen met de kinderen heb ik woensdag heel januari in kaart gebracht. Op deze kalender kunnen nu de activiteiten worden geplaatst en teruggezien voor deze hele maand. Donderdag werden de touwtjes nog wat strakker aangetrokken door een namenlijst. Op deze lijst moet iedereen die binnenkomt zich melden, zodat wij een klein beetje een idee krijgen wie er wel en wie er niet vaak komt. Naast deze zaken heb ik natuurlijk ook veel met de kinderen gespeeld en gepraat. En ik moet toegeven dat ik dat erg leuk heb gevonden deze week. Hoewel het erg intensief is om 3 uur Spaans te praten (deze week begin ik met wat Engelse les voor de oudere kinderen), geeft het wel veel voldoening.

Omdat ik naast het vrijwilligerswerk nog wel een enkel uurtje aan tijd over heb, heb ik ook veel sociale activiteiten ondernomen afgelopen week. Dit bestond echter vooral uit het proeven van de lokale cocktail (Pisco Sour), het drinken van nog een glas Pisco Sour, lekker eten, dansen en de stad verkennen. Erg gezellig, vooral omdat ik de ochtend erna niet om 7.00 door een alarm word wakker geschreeuwd. Wat verder nog de moeite waard is te vertellen over afgelopen week is het bezoek van Moritz. Misschien kennen jullie hem nog uit een verslag over mijn tijd in Buenos Aires. Deze vriendelijke, doch wat rare Zwitser kwam woensdag even op de Peruaanse koffie (lees: Pisco Sour). Hij is met een rondreis bezig en vond het wel leuk om ook aan deze kant van Zuid-Amerika wat ervaringen te delen. Vond ik ook wel.

Dan nu naar afgelopen weekend. Met de Australiër Matt en de Braziliaanse Juliana ben ik naar Lake Titicaca (of: Lago Titikaka) geweest. Dit is het grootste meer van Zuid-Amerika (en hoogste meer ter wereld) en is gelegen in het zuidoosten van Peru, tegen de Boliviaanse grens. Via de talenschool hadden we deze trip geboekt, en diezelfde talenschool was al binnen het uur de kop van jut. We moesten namelijk ruim zeven uur doorbrengen in een bus (tot zover geen verassing voor ons), die van ellende bijna uit elkaar viel. Een fikse teleurstelling na de ervaringen met bussen, die ik in tangoland had opgedaan. Wat bleek nu, de busreis had slechts 15 Sol gekost. Dat is omgerekend nog geen 5 euro.

Toch kwamen we vrijdagavond, na een lange rit dwars door de Andes (eerste plus voor mijn maag), aan in Puno. Het hotel dat daar op ons wachtte was uitstekend. Na een lekkere douche om het angstzweet kwijt te raken, heb ik mijn ogen voor een lange tijd dicht gedaan. De ochtend erna werd ik om 6.30 wakker gebeld, zodat ik samen met mijn reisgenoten op tijd klaar stond om het meer te bestieren. Eerst hebben we een, veel te toeristisch, drijvend eiland bezocht, waar mensen nog leven van visvangst en het riet dat daar groeit. Ze hebben wel zonnepanelen en tv, maar dat is bijzaak.

Na dit onzinbezoekje begon de trip echt. Ruim drie uur langen moesten we, in een heel degelijk bootje, de golven van het meer trotseren. Tot mijn verbazing, ging dit prima (tweede plus voor mijn maag). Eenmaal aangekomen op een echt authentiek eiland, werden we voorgesteld aan de plaatselijke familie waar we de nacht bij zouden doorbrengen. Dit was fantastisch, want er werd in totaal drie keer voor ons gekookt (lunch, diner & ontbijt), en de vriendelijkheid straalde van deze mensen af. Na een bezoekje aan de tempel bovenop het eiland, wat geen kattenpis is op 4000 meter, en het genoemde diner, hebben we de hele avond met de kinderen gespeeld. Vooral het feit dat de schapen telkens om Matt (Mèèèt) riepen deed ze in de broek plassen van het lachen. Deze kinderen zijn trouwens, hoewel ze heel afgezonderd wonen, niet dom of onderontwikkeld. De twaalfjarige Enok sprak namelijk, naast Quechua en Spaans, ook al wat woorden Engels.

Zondagochtend vroeg vertrokken we weer bij het gezin, geleid door moeder Emiliana, om naar het tweede eiland te gaan dat midden op dit meer ligt. Hoewel de complete groep van 13 man lekker geslapen had en goed had ontbeten, zaten zij net als ik niet echt lekker op de boot. Hoe dit kwam? De utilitaire voorzieningen op het eiland waren niet precies zoals wij het gewend waren (derde plus voor mijn maag). Een klein boodschapje doen ging wel, maar voor de ‘kar vol’ was geen voorziening. Na wat grappen over het kustplaatsje Puno (in het Engels Poo-no) hebben we het tweede eiland door een wandeling verkend. Heel anders dan het schitterende eerste eiland was het niet. Wat wel schitterend was, was de lunch die we voorgeschoteld kregen. En die lunch was niet alleen verrukkelijk door het feit dat naast dit ‘restaurant’ een soort van moderne toilet stond. De forel die ik daar heb gegeten, was beter dan ik ooit gehad heb. Dit kwam omdat deze vers uit het meer komen en niet lang bewaard kunnen worden. De koelkast kennen ze namelijk nog niet.

Na opnieuw een bootreis van drie uur (met een mooi uitzicht op Bolivia), waarop bestemming Puno werd omgedoopt tot Pu-si – of Pussy -, hebben we nog gegeten in dit stadje met twee Amerikanen. Om 21.30 vertrokken we met de bus terug naar Cusco. Als een verschil tussen dag en nacht (niet alleen letterlijk) voelde deze reis. Een perfecte semi-cama bus bracht ons binnen 6,5 uur in Cusco. Om 4.30 in de nacht heb ik daar mijn bed opgezocht. Moe, maar voldaan.

Zo dadelijk begin ik aan mijn tweede week als vrijwilliger. Ik hoop dat de lol die ik daarin heb zich doorzet en dat het opnieuw een mooie week wordt. Ik vind het trouwens nog steeds erg leuk om reactie te krijgen, dus ga daar vooral mee door!

Tot het volgende verslag!