Hallo allemaal!

Ik zal jullie vanaf het begin waarschuwen. Dit verslag zal puur gericht zijn op de voetbalwedstrijd Boca Juniors - Banfield die ik gisterenavond bezocht heb. Waarom? Omdat ik er wel een heel boek over vol zou kunnen schrijven. Dat ga ik niet doen, maar dus wel een heel verslag. Hou je niet van voetbal? Lees het dan toch maar, want dit is echt één van de gaafste dingen die ik ooit heb gedaan.

Al weken voordat ik naar Buenos Aires zou vertrekken heb ik mijzelf voorgenomen om één ding zeker te doen: het bezoeken van een wedstrijd van de Boca Juniors. Onbewust moet dit zelfs hebben meegespeeld in de keuze voor Buenos Aires als eerste standplaats. De mogelijkheid bestond om in Nederland al kaarten te reserveren voor één van de twee wedstrijden die La Boca zou spelen gedurende mijn tijd in Argentinië. Echter, omdat ik toen al van plan was om hier vrienden te gaan maken én niet duidelijk was welke wedstrijd de kampioenswedstrijd zou worden, koos ik ervoor om te wachten met het kopen van een ticket tot ik in Buenos Aires zou zijn.

Dit bleek een goede keuze omdat ik hier met twee vrienden van de talenschool kaarten wist te bemachtigen voor de kampioenswedstrijd Boca - Banfield. De tegenstander uit een stad dichtbij Buenos Aires stond laatste, dus kampioen (hiervoor was een gelijkspel voldoende) zouden ze zeker worden. Met deze kaarten vetrokken wij, na een lunch met twee andere - minder gelukkige - vrienden, naar de afgesproken plaats. Vanaf deze plaats werden we met een busje (met gids) naar een bar in de buurt van het stadion gebracht. Daar kregen we bier en pizza om alvast in de stemming te komen. Ik denk dat er in totaal zo'n 50 andere toeristen in hetzelfde hemelse schuitje als wij zaten.

Zo'n twee uur voor de wedstrijd zou beginnen verlieten we de bar om naar het stadion te gaan. Het is een understatement om te zeggen dat het er rondom 'La Bombanera' iets anders aan toe gaat dan in Amsterdam of Madrid. Nadat de 'Hinchas' eerst een verkoper van valse toegangsbewijzen hun vuisten hadden laten zien en voelen, namen ze ons op in hun midden. Dit betekende in ons geval dat wij één van de tribunevullende vlaggen mee moesten dragen naar binnen. Na een hoop gedoe en zonder enige controle op kaartjes waren we een uur voor de wedstrijd binnen.

Dit uur ging heel snel voorbij vanwege alle fantastische indrukken die het stadion bood. Mensen trommelden, zongen, dansten en schreeuwden de hele tijd. Net als in Nederland werd dit luider toen de spelers werden voorgesteld. Het was niet moeilijk te horen - of voelen - dat El Rey Juan 'Roman' Riquelme veruit de populairste speler van het huidige Boca is. Met Maradona en Palermo behoort hij tot de grootste helden ooit in La Boca. Toen de spitsen van Boca, waaronder Ajax-huurling Cvitanich, aftrapten werd het publiek eindelijk wat rustiger. Waarschijnlijk was dit de spanning.

Want na twee goals, beiden in de eerste helft, van diezelfde Cvitanich werd er zonder pauzes gezongen over het aanstaande kampioenschap en over aanvoerder Riquelme. Dit ging na rust drie kwartier door. Dat Rivero op fantastische wijze 3-0 maakte, hielp ook. Toen de titel na 99 minuten binnen was, werd zelfs het publiek overstemd door het fantastische vuurwerk dat ontstoken werd. Ik zeg 99 minuten omdat de plaatselijke ME het spel voor een poosje stil legde om goed positie te kunnen kiezen om eventuele rellen te voorkomen.

Toen het feest in het stadion langzaam ten einde liep, vertrokken wij weer in ons busje naar dezelfde bar. Daar werd nog wat bier gedronken en vooral geproost en gezongen op de 24e titel van de Boca Juniors. Wij sloten de avond af bij de Obelisk, in centraal Buenos Aires, waar duizenden Boca-fans zich hadden verzameld om een feestje te bouwen.

Vanochtend werd ik al zingend wakker: 'Si, señores, yo soy de Boca. Si, si señores, en córazon. Vamos a ser el campeon!' Oftewel: 'Ja, ja mensen ik ben van Boca. Ja, ja, met heel mijn hart. Wij worden kampioen!' Ik denk niet dat ik ooit nog zo'n sfeer zal meemaken in een stadion. Misschien dat alleen Liverpool hier aan kan tippen. Daarom wil ik Gert en Annemiek ook heel erg bedanken voor dit cadeau. Ik vraag mij af of er mooiere cadeaus bestaan.

Opnieuw bedankt voor het lezen en ik lees graag jullie reacties. Zoals ik al jullie andere reacties ook met plezier heb gelezen. In mijn volgende verslag zal ik hopelijk het één en ander schrijven over mijn bezoek aan Uruguay. Vanaf woensdag tot zaterdag zal ik daar namelijk zijn om even een paar dagen stand mee te pakken in Punta del Este. Het Saint-Tropez van Zuid-Amerika. Het leven is hier ook zo zwaar...

Hasta Luego!